Η διακεκριμένη αμερικανίδα πεζογράφος Ελίζαμπεθ Στράουτ, η οποία έχει τιμηθεί με βραβείο Πούλιτζερ το 2008 για τον «Κόσμο της κυρίας Ολιβ» (εκδ. Αγκυρα, μτφ. Βίκη Δέμου, 2010), θεωρείται μια από τις πληρέστερες φωνές των γραμμάτων στην εποχή μας. Βασικό μοτίβο στην εργογραφία της η ιχνηλασία του γυναικείου ψυχισμού. Στο μυθιστόρημα «Το όνομά μου είναι Λούσυ Μπάρτον» (εκδ. Αγρα) χαρτογραφεί τον άγνωστο Χ που κατά τ’ άλλα ονομάζεται ακατάλυτος οικογενειακός δεσμός, με όλες τις επιπτώσεις του, στις έντονες σκιές που εμφανίζονται στο εσωτερικό του φυσιοκρατικού αυτού σχήματος. Οπως το πώς μαθαίνουμε να αγαπάμε ανθρώπους που γνωρίζουμε ελάχιστα, αλλά δεν παύουμε να τους νιώθουμε κοντά μας έστω και ελλειμματικά. Τα αισθήματα που μας διαμορφώνουν δυσκολευόμαστε να τα αναγνωρίσουμε, με αποτέλεσμα να διαβάζουμε τον εαυτό μας εσφαλμένα.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή