Στα «χαρακώματα» για τη μεσαία τάξη

«Στην πολιτική όπως και στον πόλεμο», έλεγε ο Ναπολέων Βοναπάρτης, «δεν ξανάρχεται η χαμένη στιγμή». Ισως αυτό, το momentum δηλαδή, να έχει στο μυαλό του ο Πρωθυπουργός όταν συνειδητά επιλέγει να στήσει τα δικά του «χαρακώματα» βάζοντας απέναντι συγκεκριμένες ομάδες της κοινωνίας. Σίγουρα αναγνωρίζει ότι η έκβαση οποιασδήποτε μάχης δεν είναι απολύτως βέβαιη. Ωστόσο επιμένει θεωρώντας προφανώς ότι έχει στο στρατόπεδό του τους πολλούς, την ώριμη για αλλαγές κοινωνία, όπως συνηθίζει να λέει στους συνομιλητές του, με κεντρική επιδίωξη να κερδίζει τα «δυναμικά στρώματα που θέλουν να προκόψουν». Εν ολίγοις την – κατά τον ίδιο – μεσαία τάξη. Δεν είναι τυχαίο ότι ήδη από τους πρώτους μήνες του στο Μαξίμου ο Κυριάκος Μητσοτάκης επιχειρεί να επιδεικνύει αποφασιστικότητα ότι βγαίνει μπροστά σε θέματα που κρίνει ότι απασχολούν τους περισσότερους πολίτες. Ετσι με κάθε ευκαιρία (ίσως για να μην υπάρξει χαμένη στιγμή), με δημόσιες τοποθετήσεις του και αλλάζοντας το κοστούμι με τη… στολή μάχης, ανοίγει τα μέτωπα της ρήξης ο ίδιος και όχι μόνο τα κυβερνητικά στελέχη ή πρόσωπα του περιβάλλοντός του με διαρροές. Το κάνει on camera, από το βήμα της Βουλής ή μέσω social media απέναντι σε «εργατοπατέρες», σε «γκρουπούσκουλα» και καταληψίες, ακόμα και σε μερίδα της κοινής γνώμης που αντιμετωπίζει αρνητικά μεταξύ άλλων το μοντέλο δωρεών στη δημόσια υγεία ή τους σχεδιασμούς για περισσότερες ιδιωτικοποιήσεις. Οσο για την τακτική του απέναντι στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, συνήθως αναβαθμίζει τη σύγκρουση σε ιδεολογικό επίπεδο ώστε να αναδεικνύει στα μάτια των πολιτών τις διαφορές του με τον Αλέξη Τσίπρα, χωρίς να έχει σημασία αν τον πόλεμο κηρύσσει πρώτη η Κουμουνδούρου ή το Μαξίμου.