Χρειαζόμαστε νέο «ιδιώνυμο»;

Εάν διαβάζω σωστά την είδηση, υπάρχουν σχέδια αλλαγών στον Ποινικό Κώδικα ώστε ορισμένες από τις πρακτικές στις οποίες επιδίδεται η αναρχική συλλογικότητα «Ρουβίκωνας» θα αντιμετωπίζονται πλέον ως κακουργηματικού χαρακτήρα πράξεις και δεν θα αντιμετωπίζονται ως πλημμελήματα ή ως πταίσματα από τις διωκτικές και δικαστικές Aρχές. Η κίνηση αυτή φαντάζομαι ότι θα δικαιολογηθεί στο πλαίσιο της καταπολέμησης της «ανομίας», πιθανώς και με μια επικοινωνιακή διαχείριση που θα αναδεικνύει το νήμα που συνδέει την «ανομία» με την «τρομοκρατία». Μόνο που σε όλη αυτή την προσπάθεια βασικές αρχές του κράτους δικαίου θα έχουν προσπεραστεί. Η θεωρία ότι η χώρα σήμερα έχει πρόβλημα «ανομίας» που μπορεί να γεννήσει ακόμη και πρόβλημα «τρομοκρατίας» είναι μια πολιτική αφήγηση, δεν αποτελεί κανόνα δικαίου. Θα μπορούσε εξίσου ή και περισσότερο πειστικά να υποστηριχτεί ότι το είδος του δυναμικού ακτιβισμού που διαλέγουν ορισμένες συλλογικότητες αποτυπώνει ακριβώς την πολιτική συνειδητή επιλογή τους να αποφύγουν πρακτικές που θα παρέπεμπαν σε ένοπλη δράση ή παρανομία και να επικεντρώσουν σε αυτό που συνηθίζουμε να ονομάζουμε «μαζική πολιτική δράση». Σε αυτή την περίπτωση, η μετατροπή πταισμάτων ή πλημμελημάτων σε κακουργήματα, με βασικό κριτήριο, την πολιτική πρόθεση των δραστών ή τον επιδιωκόμενο συμβολισμό, θα αποτελεί μια ακόμη εκδοχή «ιδιώνυμου» και μια απόπειρα υπερποινικοποίησης πρακτικών που υπό κανονικές συνθήκες θα μας φαινόταν παράλογο να θεωρηθούν βαριά εγκλήματα. Μπορούμε π.χ. να θεωρήσουμε την αναγραφή συνθημάτων κακούργημα;