Κεριά αναμμένα. Οι φλόγες από το τζάκι ζωγραφίζουν στους τοίχους και στα πρόσωπα περίεργες σκιές. Βυθισμένοι στις πολυθρόνες, η φλόγα του τζακιού αγκαλιάζει τα κορμιά μας. Η ζεστασιά του κόκκινου κρασιού κυλάει σταγόνα σταγόνα στις φλέβες και μας δημιουργεί μια περίεργη αναστάτωση. Αισθανθήκαμε να κλείνουν αργά αργά τα βλέφαρα των ματιών μας. Και αισθανθήκαμε τα Μάτια μας να είναι Ερμητικά Κλειστά. Και καθώς τα βλέφαρα παίρνουν τον δρόμο για τη δύση, ένιωσα τις στιγμές να έρχονται και να φεύγουν. Οι αναμνήσεις να σου ταράζουν ψυχή, μυαλό και να σε οδηγούν σε θύμισες παλιές, σε μονοπάτια σπαρμένα γεμάτα αναμνήσεις. Και η φωνή σου ήρθε κι έφυγε. Ομως εγώ την ένιωσα να μου τρυπάει ψυχή, καρδιά και να μου θυμίζει μια φράση που πάντα έλεγες και που τόσο πολύ την πίστευες: «Την Αχαριστία κανένας νόμος δεν την καταδικάζει».

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή