«Δεν μπορώ να κόψω ούτε λουλούδι. Κι όμως, στον κινηματογράφο έχω σκοτώσει περίπου 120 ανθρώπους»: έτσι είχε περιγράψει τον εαυτό του ο σπουδαίος ηθοποιός και υπέροχος άνθρωπος Αρτέμης Μάτσας, που έμεινε στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου ως ο απεχθής καταδότης πατριωτών στους γερμανούς κατακτητές. Ο ηθοποιός που ταυτίστηκε μοναδικά με τον μισητό εκείνο ρόλο, μέσα από δεκάδες ταινίες. Αυτόν τον ρόλο – προς Θεού, όχι τον άνθρωπο – φέρνει στη μνήμη η «υπόθεση Σαράφη». Του κουκουλοφόρου, όπως ο Μάτσας της Κατοχής, μάρτυρα – καταδότη που σπιλώνει από το απυρόβλητο, προστατευμένος από την κουκούλα που του φόρεσαν εκείνοι που τον χρησιμοποίησαν για να το πράξει, σε μία επίσης γκεμπελικού τύπου διαδικασία εξόντωσης πολιτικών αντιπάλων τους. Και, από αυτή την άποψη, ευτυχώς οι Ελληνες δεν είμαστε Γερμανοί: γιατί η σκευωρία στήθηκε και εκτελέστηκε με το αμιγές εθνικό πρότυπο: της πλάκας.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ