Οσα (λίγα) έμειναν στη μνήμη από το Φεστιβάλ Βερολίνου πριν απ’ τα βραβεία

Οδεύοντας προς το τέλος του, το 70ό Φεστιβάλ Βερολίνου αφήνει πίσω του ένα 10ήμερο που σύντομα θα ξεχαστεί, όποια έκπληξη και να γίνει στα βραβεία που απονέμονται το Σάββατο το απόγευμα στην αίθουσα Berlinale Palast από τον Τζέρεμι Αϊρονς πρόεδρο της κριτικής επιτροπής και τα υπόλοιπα μέλη. Πού να οφείλεται η μετριότητα που αποκομίσαμε; Συγκυρία μιας γενικότερης δημιουργικής πτώσης, ή το αποτέλεσμα της προσωπικής επιλογής του νέου καλλιτεχνικού διευθυντή της Μπερλινάλε, Κάρλο Τσατριάν; Το γεγονός είναι ότι από αυτές τις ταινίες – και όχι μόνον του διαγωνιστικού τμήματος – ελάχιστα πράγματα συγκρατήσαμε. Ανάμεσά τους, την ασπρόμαυρη α-λά νουβέλ βαγκ ταινία του βετεράνου Φιλίπ Γκαρέλ «Το αλάτι ων δακρύων» (επίσημο διαγωνιστικό), την κορεατική κοινωνική περιπέτεια καταδίωξης «Ωρα για κυνήγι» του Γιουνγκ Σιουνγκ Χουιούν (Eιδικές προβολές) και τα «Μαθήματα περσικών» του Ρώσου Βαντίμ Πέρελμαν, επίσης στις Ειδικές προβολές, μια λοξή ματιά πάνω στο ολοκαύτωμα των Εβραίων. Σε ό,τι αφορά τις ερμηνείες το στοίχημά μου θα πήγαινε στον Ελιο Τζερμάνο ο οποίος μεταμορφώθηκε σε ζωγράφο Αντόνιο Λιγκαμπούε (1899- 1965) στην ταινία του Τζόρτζιο Ντίριτι «Θέλω να κρύβομαι» (Volevo nascondermi) και στη Νίνα Χος που στη «Μικρή μου αδελφή» των Στεφανί Σουά, Βερονίκ Ρεϊμόν έπλασε μια αποφασιστική, δυναμική γυναίκα έτοιμη να θυσιάσει τα πάντα για την καλυτέρευση της υγείας του αγαπημένου της αδελφού.