Δεν θυμάμαι ποτέ άλλοτε τόσο διαδεδομένη, τόσο διάχυτη, τόσο καλλιεργημένη στην Ελλάδα τη λεγόμενη κουλτούρα της ανυπακοής. Ακόμη και στα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης, όταν στις σχολικές γιορτές τραγουδούσαμε (με σοσόνια και φουλ στο σπυράκι ακμής) «…θα ζούμε τότε όλοι αδελφωμένοι σε μια ελεύθερη, μαρξιστική ζωή», το πνεύμα ήταν η αρτιστίκ επαναστατικότητα. Η πολυδιάθλαση της φιγούρας του Νίκου Ξυλούρη με μαύρο πουκάμισο και στιβάλια να τραγουδά «Πότε θα κάνει ξαστεριά». Με τα χρόνια (και με το ΠΑΣΟΚ) το «αρτιστίκ» εξέλειψε και η επαναστατικότητα είτε περιορίστηκε σε παραδοσιακούς, κομματικούς και συνδικαλιστικούς ρόλους είτε έγινε σφυροδρέπανο σε διαφημίσεις βότκας.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή