Η επίσκεψη της ηγεσίας της ΕΕ στον Εβρο είναι χωρίς αμφιβολία υψηλής συμβολικής αξίας. Η ενωμένη Ευρώπη έστειλε το μήνυμα πως τα όριά της φτάνουν εκεί όπου φτάνουν και τα σύνορά της. Τα ελληνικά σύνορα είναι επομένως ευρωπαϊκά, όπως εξάλλου τονίστηκε με σαφήνεια από τους ευρωπαίους ηγέτες κατά την επίσκεψη. Η δήλωση έχει τεράστια σημασία επειδή αυτή η ταύτιση δεν είναι δεδομένη για όλους στο εσωτερικό

της ΕΕ.

Αυτός ο ξεκάθαρος λόγος ωστόσο θα πρέπει να συνοδευτεί από εξίσου ξεκάθαρα έργα. Οι ενισχύσεις που ανακοινώθηκαν είναι καλοδεχούμενες και είναι το αποτέλεσμα της αναγνώρισης του γεγονότος πως το πρόβλημα δεν είναι ελληνοτουρκικό, αλλά ευρωτουρκικό. Η Αγκυρα δεν εκβιάζει την Ελλάδα, αλλά την Ευρώπη στο σύνολό της. Η αλληλεγγύη ωστόσο αυτή θα πρέπει να είναι συνεχής, αδιάλειπτη και δεδομένη. Απαιτεί επίσης μια ταχύτητα με την οποία, κακά τα ψέματα, η Ευρώπη δεν έχει μάθει να λειτουργεί.

Δεν έχει νόημα όμως πια να περιμένουν οι ευρωπαίοι ηγέτες να γίνει το κακό για να προσαρμοστούν στη λογική της ταχείας επέμβασης. Και η υπεράσπιση των ευρωπαϊκών εδαφών και η προάσπιση της εσωτερικής ειρήνης απαιτούν την επιστράτευση μιας τέτοιας λογικής. Απαιτούν μια Ευρώπη που δεν θα νίπτει σαν τον Πόντιο Πιλάτο τας χείρας της, αλλά θα αναλαμβάνει τις ευθύνες της. Ευθύνες που δεν έχει, όπως νομίζουν ορισμένοι, έναντι των μελών της. Αλλά έναντι της ίδιας της υπόστασής της.