Οι καρναβαλισμένοι

Δεν νομίζω ότι είναι εποχιακό το σύμπτωμα, ούτε καν αποκλειστικό προνόμιο ορισμένων κατοίκων του Δήμου Πατρέων και ομόρων κωμοπόλεων. Αντικοινωνικοί υπάρχουν παντού. Κάθε ελληνική οικογένεια που σέβεται τον εαυτό της, εκτρέφει τουλάχιστον κάνα δυο τέτοια κομμάτια, να τα κρυφοκαμαρώνει που ήρθαν να την παρηγορήσουν για τη δικιά της αποτυχία, για τα όσα η ίδια δεν τόλμησε, για τα όσα δεν πάσχισε, για τα όσα καθ’ οδόν απώλεσε, για τη γάτα που δεν έσκισε, για τα όσα δεν φτάνει η αλεπού τ’ αφήνει κρεμαστάρια. Γαϊδουρογάιδαρους θα τους έλεγα, εσείς όμως πείτε τους όπως θέλετε. Και τι θα αλλάξει δηλαδή; Μα και να τους λούσεις με βρισιές πατόκορφα, και πάλι… Σε τίποτα δεν θα έχουν να ωφεληθούν οι εν κινδύνω διαβητικοί, οι καρδιοπαθείς, οι οροθετικοί, οι ηπατοπαθείς, οι ανάπηροι, οι ευπαθείς, οι οποίοι στην τελική κακώς – κάκιστα ζουν μέσα στα σπίτια μας, δεν πά’ να ‘ναι γονείς, μπαρμπάδες, παππούδες, γιαγιάδες, αδελφοί, παιδιά και ανίψια μας. Παρά τη ματαίωση του πατρινού καρνάβαλου λόγω ανωτέρας βίας, ουκ ολίγοι αποφάσισαν να ξεσαλώσουν επί πτωμάτων. Γράφ’ το όπως το λέω (Σταμάτης Κόκοτας). Λες κι ο θάνατος είναι καταμερισμένος σ’ αυτόν τον κόσμο, όπως ευφυώς είχε ισχυριστεί και κάποιος στην τηλεόραση, «Και γιατί να φοβηθώ αφού όσο ζω μόνον οι άλλοι βλέπω ότι πεθαίνουν;». Πες τα για να μην τα λέω, ρε μεγάλε!