Το ωφελιμιστικό επιχείρημα

Συγχωρήστε μου τον α’ ενικό, αλλά κάποιες αφηγήσεις είναι πιο εύκολο να ξεκινούν έτσι: προ ημερών έμαθα ότι ένας γνωστός μου έφυγε από ανακοπή στο σπίτι του. Οι οικείοι του κάλεσαν ασθενοφόρο που άργησε να φτάσει. Δεν ξέρουμε αν θα προλάβαιναν οι διασώστες του να σώσουν τον άνθρωπο, αλλά δεν θα το μάθουμε ποτέ. Συζητώντας το συνειδητοποίησα πως δεν μας εκπλήσσει πια ποτέ μια καταγγελία ότι κάτι δεν λειτούργησε καλά στο σύστημα υγείας. Σχεδόν μοιρολατρικά έχουμε πια αποδεχτεί ότι στην Ελλάδα μπορεί, π.χ., να κάνει μια ώρα να έρθει το ασθενοφόρο. Εχουμε πάρει ως δεδομένο ότι αν χρειαστείς τα επείγοντα θα ταλαιπωρηθείς φοβερά για να σε περιθάλψουν, τελικά, γιατροί και νοσηλευτές εξαντλημένοι από απανωτές βάρδιες. Αυτή η μοιρολατρία μας, αυτή η απόφαση που πήραμε κάποτε μέσα μας σιωπηλά ότι «έτσι είναι τα πράγματα στην Ελλάδα» είναι μια μορφή άμυνας και επιβίωσης – γιατί με πόσο θυμό μπορεί να ζήσει ο άνθρωπος;