Είδα τον Κώστα Βουτσά το 1958, την πρώτη ακριβώς μέρα που πάτησε το πόδι του στη σκηνή του θεάτρου Περοκέ. Από τα πρώτα εφηβικά μου χρόνια στην επαρχία όπου μεγάλωσα είχα μυηθεί στην τέχνη του θεάτρου, ως μανικός θεατής, από τους περιοδεύοντες θιάσους, τα ηλιθιωδώς υποτιμώμενα μπουλούκια, που δεν ήταν τίποτε άλλο από επαγγελματίες θεατρίνους που συνέχιζαν ένα επάγγελμα που κυνηγήθηκε από θρησκευτικά και φυλετικά κατεστημένα, αλλά με πείσμα μέσα στον Μεσαίωνα, ξεκινώντας και συνεχίζοντας μια παράδοση μίμων από την αλεξανδρινή εποχή, διέσχιζε τον ευρωπαϊκό χώρο μέχρι να δοξαστεί ως κομέντια ντελ άρτε, η επαγγελματική συντεχνία που δημιούργησε την ιστορία του ευρωπαϊκού θεάτρου.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή