Βίβα λα ρεβολουσιόν

Θα είναι κάμποσα χρόνια τώρα. Τελευταία Παρασκευή του Ιουλίου. Νωρίς το απόγευμα, κοντά στην ώρα που φεύγουν τα ακτοπλοϊκά από τον Πειραιά. Στη Γρηγορίου Λαμπράκη, τον δρόμο που βγάζει στο λιμάνι. Για το τι γινόταν από κίνηση, δεν χρειάζεται φαντασία, οι περισσότεροι έχουμε ζήσει ανάλογη εμπειρία. Σε κάποιο σημείο όμως τα αυτοκίνητα είχαν ακινητοποιηθεί. Υποθέσαμε ότι θα είχε συμβεί κάποιο ατύχημα αλλά, πλησιάζοντας, τρακάραμε μετωπικά με την απύθμενη ανοησία και την απόλυτη αποδρομή από το κοινωνικό περιβάλλον ενός πολύ χαρακτηριστικού τύπου νεοέλληνα. Ο συμπολίτης μας λοιπόν, με σορτς και φανέλα, έπλενε το παράνομα σταθμευμένο στην άκρη του δρόμου αυτοκίνητό του. Λάστιχο, κουβάς, σφουγγάρι, εργασία και χαρά. Ως προς το χαρά, κυριολεκτώ. Στους οδηγούς που κόρναραν εκνευρισμένοι καθώς τον προσπερνούσαν, χαμογελούσε αγωνιστικά και έκανε το σήμα της νίκης.