Η προϊστορία όντως λειτουργεί ως ανάχωμα. Η σύγκληση του Συμβουλίου των Πολιτικών Αρχηγών, πολύ περισσότερο με πρωτοβουλία του Προέδρου της Δημοκρατίας, είχε οδηγήσει στο παρελθόν σε αδιέξοδο, εγκλωβίζοντας και την κυβέρνηση σε μια πολιτική χωρίς περιθώριο ελιγμών. Οι αρχηγοί είχαν βρεθεί στο ίδιο τραπέζι κυρίως για να καταγραφούν οι διαφωνίες τους και τα πρακτικά να γίνουν φέιγ βολάν και υλικό πολιτικής διαφήμισης. Από το καλοκαίρι του 2015 και μετέπειτα, κάθε πρόταση για Συμβούλιο Αρχηγών απορρίφθηκε από την κυβέρνηση υπό τον φόβο ότι η αποδοχή θα εκληφθεί ως αδυναμία της. Κάπως έτσι η Συμφωνία των Πρεσπών δεν συνδέθηκε ποτέ με μια εθνική γραμμή. Ωστόσο, με όσα εγκυμονούνται από τις μεθοδεύσεις της Τουρκίας με τους πρόσφυγες, ίσως θα έπρεπε να γίνουν δεύτερες σκέψεις. Η χάραξη μιας εθνικής γραμμής για όσα διαδραματίζονται στον Εβρο δείχνει επιβεβλημένη και ένα Συμβούλιο Αρχηγών θα μπορούσε να ενισχύσει το οπλοστάσιο της κυβέρνησης. Ιδίως από τη στιγμή που για το κλείσιμο των συνόρων διαμορφώνεται ένας κοινός τόπος.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή