Η ημέρα της «γκρίζας» γυναίκας

Ημέρα της γυναίκας αύριο. Και σκεφτόμουν τι σχετικό θα μπορούσα να γράψω σε μια εποχή που το γυναικείο κίνημα φαίνεται να έχει εκτροχιαστεί, να έχει μεταλλαχθεί σε μετερίζι μίσους. Για τις παρεκτροπές του #MeToo που, σε κάποιες περιπτώσεις, εκδηλώνεται ως ένα είδος νεομακαρθισμού; Για την υστερία του «Ο βιαστής είσαι εσύ» που στοχοποιεί σύσσωμο το ανδρικό γένος; Ή για την ιδεοληψία που αναζητά τον σεξισμό σε οτιδήποτε αναφέρεται στις διαφορές των δύο φύλων λες και δεν είναι αυταπόδεικτο ότι υφίστανται – μου λένε ότι υπάρχουν σερβιέτες για άνδρες διότι η έμμηνος ρύση έχει κατιτίς το σεξιστικό άρα πρέπει και οι άνδρες να συμπάσχουν με τις συντρόφους τους… Θλιβερά μου φάνηκαν όλα αυτά. Ητανε μετά και εκείνη η ανακοίνωση της ΑΔΕΔΥ για τη «διευκολυντική στάση εργασίας», από χθές Παρασκευή, που τα έκανε ακόμη θλιβερότερα.