Το 1990 βρισκόμασταν στην αρχή μιας εποχής ελπίδας για ολόκληρο τον πλανήτη, με επίκεντρο την αποκαλούμενη Γηραιά Ηπειρο. Ηταν τα χρόνια που έπεφταν τα τείχη, πραγματικά και συμβολικά, και θριάμβευε η ελευθερία, άρα και η ελεύθερη μετακίνηση των ανθρώπων. Ο Ζακ Ντελόρ βρισκόταν στο μέσον της δεύτερης θητείας του και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, την οποία μαεστρικά διηύθυνε, έβαζε μπροστά ένα διόλου ριψοκίνδυνο, όπως φαινόταν τότε, σχέδιο για κοινούς κανόνες εξέτασης των αιτημάτων κατοίκων τρίτων χώρων για «διεθνή προστασία», δηλαδή για άσυλο.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή