Το 1990 βρισκόμασταν στην αρχή μιας εποχής ελπίδας για ολόκληρο τον πλανήτη, με επίκεντρο την αποκαλούμενη Γηραιά Ηπειρο. Ηταν τα χρόνια που έπεφταν τα τείχη, πραγματικά και συμβολικά, και θριάμβευε η ελευθερία, άρα και η ελεύθερη μετακίνηση των ανθρώπων. Ο Ζακ Ντελόρ βρισκόταν στο μέσον της δεύτερης θητείας του και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, την οποία μαεστρικά διηύθυνε, έβαζε μπροστά ένα διόλου ριψοκίνδυνο, όπως φαινόταν τότε, σχέδιο για κοινούς κανόνες εξέτασης των αιτημάτων κατοίκων τρίτων χώρων για «διεθνή προστασία», δηλαδή για άσυλο.
![](/wp-content/themes/whsk_taneagr/common/imgs/nealaptop.png)
![](/wp-content/themes/whsk_taneagr/common/imgs/neaportrait.png)
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε
Ή εγγραφείτε
Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ