Η νέα Πρόεδρος της Δημοκρατίας αναλαμβάνει το ύπατο πολιτειακό αξίωμα σε μία τεταμένη περίοδο, ενώπιον προκλήσεων με τις οποίες οι γενιές μας δεν έχουν βρεθεί αντιμέτωπες. Πριν από έναν αιώνα η Ευρώπη, και η Ελλάδα, είχαν να αντιμετωπίσουν ευρύτερες προσφυγικές ροές, αποτέλεσμα και αυτές πολέμων και, φευ, αιτίες νέων. Οχι πολύ νωρίτερα, μεγάλες επιδημίες μάστιζαν τοπικούς πληθυσμούς, με την ιατρική επιστήμη ανήμπορη να αντιδράσει. Η δική μας ιστορική μνήμη αντίθετα περιορίζεται στην εποχή της μεταπολιτευτικής ευμάρειας, με τη δική της πολιτική ατζέντα, την τρέχουσα πολιτική αντιπαράθεση, ενίοτε την πόλωση, αλλά και την εναλλαγή στην εξουσία. Το στοιχείο που έδινε σταθερότητα ήταν αυτή ακριβώς η εναλλαγή στην εξουσία. Και ο ρόλος του Προέδρου δεν μπορούσε παρά να εξελιχθεί ως διακοσμητικός. Υπό αυτή την έννοια, η αναθεώρηση του 1986, ανεξαρτήτως των άμεσων προθέσεων του Ανδρέα Παπανδρέου, εξέφραζε αυτή την πολιτική κουλτούρα.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή