Παίξε μπάλα

Είμαι άσχετος από ποδόσφαιρο. Πάντοτε ήμουν άσχετος. Οταν ήμουν πιτσιρικάς, με έβαζαν τερματοφύλακα. Δεν με έβαζαν τερματοφύλακα επειδή ήμουν καλός τερματοφύλακας – ήμουν τρισάθλιος – αλλά επειδή, ως τερματοφύλακας, δεν μπλεκόμουν μέσα στα πόδια τους. Μεγαλώνοντας εκτίμησα ιδιαίτερα αυτή την πράξη ελέους εκ μέρους τους, σε μια ηλικία που δεν είναι δημοφιλής ο αλτρουισμός και, εν πάση περιπτώσει, μολονότι γνώριζαν εκ των προτέρων πως, σε εξαιρετικά κρίσιμες φάσεις, τα δίχτυα τους θα είναι τρύπια. Συν τω χρόνω εκλογίκευσα την απέχθειά μου για το ποδόσφαιρο και ανέπτυξα ένα σύμπλεγμα ανωτερότητας/κατωτερότητας, τυπικό της στάσης «όσα δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια». Εάν βρισκόμουν εγκλωβισμένος σε αγοροπαρέα με μονοθεματική εμμονή τα κυριακάτικα ματς (προτού, αλίμονο, επεκταθούν και στα Σάββατα), κρατούσα συνήθως οπορτουνιστική στάση, αναλόγως με ποια ομάδα εκείνο τον καιρό φημιζόταν για κάποιον μικροκαμωμένο ποδοσφαιριστή της: έτσι μεταπηδούσα χωρίς τύψεις από τον Ολυμπιακό του Νίκου Αναστόπουλου στον Παναθηναϊκό του Δημήτρη Σαραβάκου και από εκεί στην ΑΕΚ του Ντέμη Νικολαΐδη… Ενας προσεκτικός ωτακουστής θα έβγαζε χρήσιμα συμπεράσματα για τα μελλοντικά πολιτικά μου σούρτα-φέρτα.