Αλλο το θέατρο, άλλο ο θάνατος

Στον αποχαιρετισμό του στον δημοφιλέστατο ηθοποιό Κώστα Βουτσά, ο δήμαρχος Αθηναίων Κώστας Μπακογιάννης είπε, ανάμεσα σε άλλα, «ήρθε η ώρα να υποκλιθούμε εμείς στην τελευταία σου παράσταση». Δηλαδή ενώ για δεκαετίες ολόκληρες υποκλινόσουν εσύ Κώστα Βουτσά στο χειροκρότημά μας, σήμερα υποκλινόμαστε εμείς σε σένα. Με λίγα λόγια όπως φαίνεται να πιστωνόταν ο Κώστας Βουτσάς την επιλογή ενός έργου του Γιαλαμά και του Πρετεντέρη, ή του Σοβαζόν, ή έστω του Αριστοφάνη, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο η καλλιτεχνική του ελευθερία, τον έσπρωξε να επιλέξει τον θάνατο ως ένα ακόμα έργο προκειμένου να το «ανεβάσει» για μια μόνο παράσταση. Θα ήταν εξόχως ανατριχιαστικό, αν δεν ήταν πρωτίστως ανόητο ένα «έργο» όπως ο «θάνατος» που καταβαλλόταν ως την τελευταία στιγμή προσπάθεια να αποφευχθεί το «ανέβασμά» του, να μεταβάλλεται σε αποτέλεσμα μιας βούλησης, που ενώ είχε την ελευθερία να κινηθεί ανάμεσα σε δεκάδες ή και εκατοντάδες έργα, αυτή προτίμησε τελικά να ανεβάσει ένα έργο που στην καλύτερη περίπτωση θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως εκβιασμός της.