Αν κάτι χαρακτηρίζει τον δημόσιο διάλογο στη χώρα μας είναι πόσο ευάλωτος είναι ο «εθνικός εαυτός» σε κριτικές τρίτων αλλά ταυτόχρονα πόσο αυστηρός μπορεί να είναι στα κακώς κείμενα της πολιτικής και κοινωνικής μας ζωής. «Συλλογικά απωθημένα» με παιδαριώδεις επικλήσεις στο ένδοξο παρελθόν και μεγαλομανείς ελπίδες για τις δυνατότητες του ελληνικού λαού (π.χ. πιθανά κοιτάσματα υδρογονανθράκων) καθώς και ξενοφοβικές (ως και ρατσιστικές) συγκρίσεις με τους «Αλλους» όμως όχι μόνο εγκλωβίζουν τον σημερινό Ελληνισμό σε μια ταυτότητα στραμμένη στο παρελθόν, αλλά αποκλείουν και την κατανόησή του μέσω της προβολής του στο μέλλον.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή