«Μαμά, μπορεί και ένα κορίτσι να γίνει Πρόεδρος;» με ρώτησε ο πεντάχρονος γιος μου, όταν παρακολουθούσαμε μαζί στην τηλεόραση την εκλογή της Κατερίνας Σακελλαροπούλου στη θέση Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας. Πώς μπαίνει αυτή η αμφιβολία στο μυαλό ενός πεντάχρονου που μεγαλώνει σε ένα σπίτι όπου η ιδέα της έμφυλης ισότητας είναι αδιάσειστη; Από το σχολείο, την τηλεόραση, τους φίλους και τις φίλες που κουβαλούν από τα δικά τους σπίτια άλλες αντιλήψεις; Κι όμως, ακόμη, στην υβριδική μας κοινωνία στο σταυροδρόμι Ανατολής και Δύσης, η ισοτιμία μεταξύ ανδρών και γυναικών και η ισότητα ανεξαρτήτως φύλου δεν είναι δεδομένες. Δεν αλλάζει άρδην η κατάσταση αυτή, αλλά η εικόνα της νέας Προέδρου μπήκε σε όλα τα ελληνικά νοικοκυριά, σε όλες τις συνειδήσεις, έγινε πλέον βεβαιότητα και όχι νομική απλώς δυνατότητα. Μπορούμε πλέον  να χρησιμοποιούμε τον θηλυκό τύπο μιλώντας για τις αρμοδιότητες της Προέδρου της Δημοκρατίας, γιατί – όσο και να το αμφισβητούμε – η γλώσσα διαμορφώνει συνειδήσεις, στάσεις, συμπεριφορές.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή