Η οικονομική κρίση που άρχισε το 2008, όλες σχεδόν οι μεγάλες εκλογικές αναμετρήσεις μετά την προεδρική των ΗΠΑ το 2016 και, τώρα, η πανδημία του κορωνοϊού έφεραν στην επιφάνεια, μαζί με πολλά άλλα, τη (νέα) σχέση ανάμεσα στα μέσα ενημέρωσης και στη λειτουργία της δημοκρατίας. Το είδος, το ύφος και ο τρόπος διασποράς των ειδήσεων, η διάκριση ανάμεσα στην αλήθεια και στην αληθοφάνεια, ανάμεσα στο ψεύδος λόγω προχειρότητας και στο ψεύδος από πρόθεση, η εξαφάνιση των «εθνικών τρόπων», τόσο ως προς την πληροφόρηση όσο και ως προς τις συνέπειές της, η επιρροή σε εκλογικά αποτελέσματα και σε πολιτικές αποφάσεις που επηρεάζουν τις κοινωνίες, η εκτεινόμενη σε παγκόσμιο επίπεδο αδυναμία ανάδειξης ικανών, κατά το αριστοτελικό μέτρο, ηγεσιών, η διαμόρφωση μιας κατάστασης (μη) εμπιστοσύνης ανάμεσα στις δημόσιες και στις ιδιωτικές πηγές και αποφάνσεις, ανάμεσα στους ειδικούς, με ή χωρίς εισαγωγικά, και στο ευρύ κοινό – όλα αυτά τα ζητήματα, που είναι συγχρόνως και χαρακτηριστικά της εποχής μας, επιτρέπουν να μιλάμε για μια «ψηφιακή δημοκρατία» ως διακριτή φάση στην πολιτική ιστορία της ανθρωπότητας.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή