Μια Ιταλίδα από την Κυψέλη

Αν κι έχω γεννηθεί στο Ρέθυμνο της Κρήτης (όπου κι έζησα μονάχα ελάχιστες εβδομάδες), όπως κι έχω διαμείνει επί μακρά χρονικά διαστήματα σε διάφορες περιοχές της Αθήνας και του Πειραιά – στη Φρεαττύδα, στα Εξάρχεια, στο Χαλάνδρι -, δεν θα δίσταζα ούτε στιγμή να αυτοπροσδιοριστώ ως Κυψελιώτης. Στην Ανω Κυψέλη και στην Πλατεία Κυψέλης έζησα συγκριτικά τα περισσότερα χρόνια, γύρω στα είκοσι πέντε – και μάλιστα εκείνα τα χρόνια που θεωρούνται ως τα πλέον καθοριστικά: από την ύστερη παιδική μου ηλικία έως τα τριάντα και κάτι. Κατά τις δεκαετίες του 1960 και του 1970, η Κυψέλη ήταν αρκετά διαφορετική από τη σημερινή, σαφώς λιγότερο υποβαθμισμένη οικονομικά ή, αν προτιμάτε, πιο κοινωνικά αναβαθμισμένη. Δεν είναι τυχαίο ότι η κεντρική οδική της αρτηρία εθεωρείτο ως η «Βία Βένετο» της κοσμικής Αθήνας, ούτε ότι ο ίδιος δρόμος ήταν ταυτισμένος με τη διαβόητη «έκλυση των ηθών». Αξέχαστο ντοκουμέντο εκείνης της εποχής είναι το «Ρεμάλι της Φωκίωνος Νέγρη» (1965) με τον Αλκη Γιαννακά, που εγώ τότε – ούτε έξι χρονών – δεν μπορούσα φυσικά να το δω ως «αυστηρώς ακατάλληλον».