Οι τσαρλατάνοι

Η υπογραφή Morris (καλλιτεχνική απόδοση του Maurice) εμφανίστηκε πρώτη φορά το 1946 κάτω από τον πλέον διάσημο  καουμπόι της υφηλίου. Από τη στιγμή που τα πιο φημισμένα κινηματογραφικά γουέστερν ήταν «σπαγγέτι», γυρισμένα  στα πλατό της Τσινετσιτά, δεν θα πρέπει να μας ξενίζει και το γεγονός ότι ο δημιουργός του Λούκι Λουκ ήταν Βέλγος. Ο Maurice de Bevere (1923-2001) φρόντισε ευθύς εξαρχής να πλαισιώσει εκείνον που «πυροβολούσε πιο γρήγορα από τη σκιά του» με αλησμόνητες φιγούρες, ξεπατικωμένες συχνά από τους χολιγουντιανούς αστέρες της εποχής (έτρεφε ιδιαίτερη αδυναμία στον Τζακ Πάλανς), καθώς και με χαρακτηριστικούς «τύπους» της Αγριας Δύσης, όπως τον κινέζο εργάτη των σιδηροδρομικών γραμμών με τη μακριά κοτσίδα (το τρένο πάντοτε τον… περίμενε να τελειώσει, μόλις λίγες ράγες παρακάτω), τον χαρτοκλέφτη που μαδούσε τη μία πολιτεία μετά την άλλη (κατέληγε συνήθως με «πίσσα και πούπουλα», ένα αληθινό έθιμο εκείνων των ημερών, πολύ πιο άγριο και οδυνηρό από όσο απεικονιζόταν) και τον κομπογιαννίτη που διέσχιζε με την άμαξά του τις ερημιές και πουλούσε στους απομακρυσμένους οικισμούς ύποπτα σκευάσματα «διά πάσα νόσο»… Περιστασιακά, όπως ακριβώς γινόταν και στο σινεμά, ο Morris έδινε πρωταγωνιστικό ρόλο σε κάποιον από αυτούς τους δευτεραγωνιστές και τύλιγε σαν κισσό γύρω τους την πλοκή της ιστορίας. Στην περίπτωση του κομπογιαννίτη, αυτό συνέβη στο «Ελιξίριο» (Μαμούθ Κόμιξ, 2008), όπου ο Λούκι Λουκ έρχεται αντιμέτωπος με τον αδίστακτο «δόκτορα» Ντόξι.