Τις τρεις τελευταίες δεκαετίες βιώσαμε μια πολιτική, επιστημονική και τεχνοκρατική αλλαγή παραδείγματος στην πρόσληψη της ασφάλειας. Οι παγκόσμιες απειλές, όπως είναι η τρομοκρατία, οι πανδημίες, οι επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής και η διασπορά των όπλων μαζικής καταστροφής, αλλά και οι μη-κρατικοί δρώντες (τρομοκρατικές οργανώσεις, διεθνικές εγκληματικές οργανώσεις, παγκόσμια εξτρεμιστικά κινήματα) που δραστηριοποιούνται έντονα ασκούν μεγάλες πιέσεις στα κράτη. Παράλληλα, η διαδικασία της παγκοσμιοποίησης ευνόησε την ανάπτυξη αυτών των απειλών-δικτύων, οι οποίες δεν σταματούν στα σύνορα και αγγίζουν άμεσα τον άνθρωπο. Επί της ουσίας, ειδικά μέχρι το 2001 η παγκόσμια και η ανθρώπινη ασφάλεια κυριάρχησαν της εθνικής. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο έγινε μια μεγάλη συζήτηση για τον ρόλο των κρατών, η οποία συνδέθηκε με τη γενικότερη αισιοδοξία για τη μετάβαση σε ένα πλαίσιο οργανωμένης παγκόσμιας διακυβέρνησης. Στον τομέα της ασφάλειας υπήρξε ένας σχετικός περιορισμός στην κριτική για την υποχώρηση του κράτους, καθώς αυτό παρέμεινε ο βασικός πάροχος ασφάλειας (security provider).

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή