Αυτοί που δεν μένουν σπίτι

Βλέποντας τα νέα από τον υπόλοιπο κόσμο αποδεικνύεται ότι η Ελλάδα, παρά τη χαλαρότητα που έμοιαζε να επικρατεί το πρώτο διάστημα, ανήκει σε αυτούς που κινήθηκαν πιο αποφασιστικά με μέτρα κατά της πανδημίας. Ενα δεύτερο ευχάριστο στοιχείο είναι πως, στη χώρα που μπορούμε πραγματικά να τσακωθούμε για το οτιδήποτε (και θα συνεχίσουμε να το κάνουμε), οι πολιτικές ηγεσίες εκπέμπουν ένα κοινό μήνυμα. Ακόμη και οι προτάσεις των κομμάτων της αντιπολίτευσης και οι επισημάνσεις τους προς την κυβέρνηση δεν διατυπώνονται επιθετικά, ακόμη κι αν ο λόγος τους έχει έναν κριτικό υποτόνο. Κι αυτό καλό είναι όμως γιατί, μην το ξεχνάμε, οι δημοκρατίες προχωράνε με εποικοδομητική κριτική. Είναι φανερό βέβαια πως το δυσκολότερο κομμάτι είναι η συνεργασία των πολιτών, που βρίσκονται μπροστά σε μια πρωτοφανή για τις γενιές μας κατάσταση, με όλη την άγνοια και την αμηχανία που αυτή προκαλεί. Το σύνθημά μας είναι «Μένουμε σπίτι» αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε, μέσα στη διάθεση να κοινωνικοποιήσουμε το αίτημα αυτό, ότι πολλοί άνθρωποι δεν μένουν σπίτι. Δεν μένουν σπίτι γιατί πρέπει να εργαστούν για να συνεχίσουν να παρέχονται αγαθά κι υπηρεσίες, για να δουλεύουν όλες οι δημόσιες κι ιδιωτικές δομές υγείας, για να υπάρχουν φάρμακα και υγειονομικό υλικό, τρόφιμα κι αναλώσιμα, να γίνονται διανομές και μετακινήσεις, να έχει ενημέρωση το κοινό, για να μην καταρρεύσει το δημόσιο και το τραπεζικό σύστημα. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν μένουν σπίτι γιατί αναγκάστηκαν να το αφήσουν πίσω τους. Είναι πρόσφυγες σε δομές φιλοξενίας, σε συνθήκες απαράδεκτες. Ανθρωποι σαν το μικρό παιδί που έχασε τη ζωή του προχθές στη φωτιά που ξέσπασε στη δομή της Μόριας. Είναι άλλοι που δεν μένουν σπίτι γιατί σπίτι δεν υπάρχει πια. Είναι άστεγοι στους δρόμους των πόλεών μας, για τους οποίους φροντίζουν κυρίως οι δήμοι και ομάδες επιτόπιας εργασίας που στηρίζονται από ΜΚΟ, μερικές εκ των οποίων δεν παρέχουν υπηρεσίες αυτές τις μέρες. Για όλους αυτούς πρέπει να υπάρξουν προβλέψεις και ανακοινώσεις.