Θυμάστε τις παλιές καλές μέρες, όταν στα ράφια των σουπερμάρκετ υπήρχε χαρτί υγείας; Θυμάστε τότε που λίγοι μόνο άνθρωποι ήταν εξοικειωμένοι με τη φράση «αποφυγή συγχρωτισμού»; Θυμάστε τότε που μπορούσες να βήξεις δημοσίως χωρίς να γίνεις αμέσως παρίας; Θυμάστε τον Φεβρουάριο; Ποτέ άλλοτε στη ζωή μου δεν νοσταλγούσα τόσο το «κανονικό». Ποτέ άλλοτε δεν ποθούσα τόσο μία ανιαρή ημέρα. Πριν από μόλις μερικές εβδομάδες, δεν αντιλαμβανόμουν πόσο σπουδαία ήταν η συνηθισμένη μου ζωή στο Μανχάταν. Ενα μάθημα πιλάτες, ένα ποτό σε κάποιο μπαρ, μία έξοδος για φαγητό: δραστηριότητες που θεωρούσα δεδομένες. Τη Δευτέρα, ωστόσο, όλα αυτά τα πράγματα έγιναν αδύνατα στη Νέα Υόρκη. Γυμναστήρια, κινηματογράφοι και μπαρ έκλεισαν, τα εστιατόρια έγιναν μόνο ντελίβερι, τα σχολεία έκλεισαν, η πόλη που δεν κοιμάται ποτέ έσβησε τα φώτα.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή