Χριστός Ανέστη

Το κάναμε κι αυτό. Αναστήσαμε πριν την ώρα του, χωρίς μάλιστα την αυθεντία και την αιγίδα της εκκλησίας. Αυτό που έκαναν οι πολίτες την περασμένη Κυριακή, ώρα ενάτη εσπερινή, ήταν κάτι παραπάνω από Ανάσταση και ον παίδες ευλογείτε. Ο «ων», ο εορταζόμενος, ο ευλογημένος, δεν ήταν εκεί για να μαζέψει το χαρτί και τα συγχαρητήρια, μας άκουγε όμως, όπως συμβαίνει συνήθως με όλα τα υπερβατικά όντα, που στην παρούσα φάση είναι οι γιατροί και οι νοσηλευτές, ποιοι άλλοι; Χειροκροτήματα, ιαχές, κροτίδες, κουδουνίσματα από κάθε μέχρι πρότινος αντικοινωνικό μπαλκόνι και συνοφρυωμένο παράθυρο. Μόνον οι καμπάνες της πολυσύχναστης ενορίας μας δεν κούνησαν το γλωσσίδι τους, απέχοντας επιδεικτικά από τη νέα θεία κοινωνία που ευλογήθηκε κατευθείαν από τους κοινωνούς της. Ποια καραντίνα και ποια απομόνωση; Βρεθήκαμε αίφνης εν ταυτώ, προσευχηθήκαμε όλοι μαζί με μια προσευχή δυναμική, απαιτητική, πεισμωμένη, θορυβώδη, αισιόδοξη, ευγνώμονα, έτσι όπως θα έπρεπε να είναι η κάθε προσευχή σε όποιον θεό κι αν πιστεύει κανείς.