Ψυχώ

Διαβάζω, διαβάζω, διαβάζω. Ο,τι κάτσει. Εφημερίδες, περιοδικά, κανένα βιβλίο. Μετά ανοίγω τηλεόραση. Βλέπω, βλέπω, βλέπω. Εναλλάξ μετακινούμαι στο ραδιόφωνο. Ακούω, ακούω, ακούω. Πού και πού χτυπάει και κανένα τηλέφωνο. «Ελα τι γίνεται;». Τι να γίνεται, ρε φίλε; Ο,τι και χθες, ό,τι και αύριο, και μεθαύριο. Καραντίνα. Υστερα πιάνω εγώ το τηλέφωνο. Γονείς, παιδιά, σόι, μέχρι στιγμής, πέμπτη ημέρα της απομόνωσης, όλοι στη θέση τους, όλοι καλά. Μικροί, μεγάλοι. Πόσο θα συνεχιστεί αυτό, δεν ξέρω. Διάβασα ότι μια νέα έρευνα λέει πως ο κορωνοϊός, πανάθεμά τον, επιζεί στον αέρα έως και τρεις ώρες. Στα πόμολα και στις μεταλλικές επιφάνειες, έως τρία 24ωρα. Πού να φυλαχτείς, και πώς να φυλαχτείς. Σκέφτομαι να την κάνω προς την εύανδρο (Ηπειρο). «Οχι», μου λέει ο άγνωστός μου, αλλά τόσο οικείος πλέον (κάθε βράδυ σπίτι μας τον έχουμε) κύριος Τσιόδρας. «Θα διασπείρεις τη νόσο», λες κι εμένα περίμενε η νόσος για να διασπαρεί. Τέλος πάντων, δεν του χαλάω χατίρι, αυτός ξέρει περισσότερα από εμένα και από όλους μας, και επειδή δεν έχω καμία διάθεση να μου χρεωθεί στην τελική ότι εγώ έφταιγα που ξέφυγε το πράγμα, κάθομαι στα αβγά μου. Τηλεόραση. Πάλι. Κάνω ζάπινγκ στα κεντρικά δελτία. Αρμαγεδδών. Ετσι και έχεις φλερτάρει κάποια στιγμή με την κατάθλιψη, τώρα ήρθε η ώρα να κάνεις το μεγάλο βήμα. Φως από πουθενά, αισιόδοξη κουβέντα καμία, όλα σκοτεινά και δυσοίωνα, τρόμος. Ο δολοφόνος στον δρόμο με τις λεύκες. Παρασκευή και 13. Ο δολοφόνος με το πριόνι. Ξέρω τι έκανες πέρυσι το καλοκαίρι. Τα πουλιά του Χίτσκοκ. Ψυχώ!