Ενα στρατηγικό λάθος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ήταν ότι αντιμετώπισε γεωπολιτικά τον ελληνικό Αγώνα της Ανεξαρτησίας υποτιμώντας το ιδεολογικό φορτίο του. Συνηθισμένη να την εποφθαλμιούν οι Μεγάλες Δυνάμεις, θεώρησε το ’21 εξέγερση υποκινούμενη από επίδοξους κληρονόμους και όχι Επανάσταση ταγμένη στην πολιτική τομή με τη θεοκρατία και τη μουσουλμανική κυριαρχία. Εφησύχαζε, άλλωστε, πιστεύοντας ότι είχαν ηττηθεί οριστικά οι ιδέες της εποχής των Φώτων και της Γαλλικής – όπως και της Αμερικανικής – Επανάστασης μαζί με τον Ναπολέοντα που τις διέδωσε στον κόσμο. Με το ίδιο σκεπτικό, καμία απειλή  εκκομίσκευσης και φιλελεύθερου εθνικισμού δεν θα περνούσε τον αυστηρό έλεγχο της Ιερής Συμμαχίας, που κατέπνιγε ήδη τις ιταλικές και ισπανικές εξεγέρσεις. Η Υψηλή Πύλη αστόχησε έτσι να χτυπήσει εγκαίρως το κέντρο βάρους της Ελληνικής Επανάστασης, τον αδιαπραγμάτευτο πολιτικό στόχο που ένωνε ετερόκλητες ομάδες Ελλήνων εντός και εκτός οθωμανικής επικράτειας: τη δημιουργία ανεξάρτητου εθνικού κράτους.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή