Σαν τη Βουγιουκλάκη

Θά ‘ρθει πάλι μια μέρα που θα τρίβουμε το θερμόμετρο ν’ ανεβάσει πυρετό. Οχι για να μην πάμε σχολείο σαν τη Βουγιουκλάκη, αλλά έτσι. Επειδή έξω είναι χαρά Θεού και έχουμε χρόνο άπλετο για σκότωμα. Ποιος τολμάει να πει κάτι τέτοιο σήμερα; Ακόμα και η πιο άγρια βαρεμάρα μέσα στο σπίτι, ακόμα κι αυτή, είναι ασύγκριτα προτιμότερη από χίλιες μολυσματικές λιακάδες κι απρόσφορα συναπαντήματα. Μην ανησυχείτε. Δεν πρόκειται να το φιλοσοφήσω κι άλλο γιατί με βαρέθηκα κι εγώ η ίδια. Θα προτιμούσα μάλιστα να γίνω λίγο πιο πρακτική όπως πολλοί συμπολίτες μας που φτιάχνουν πλάνα διαχείρισης οικιακού χρόνου και τα διανέμουν σαν εγχειρίδιο βοηθείας εαυτών και αλλήλων. Θα το προτιμούσα, αλλά δεν το καταφέρνω. Οταν με το καλό απαλλαγούμε απ’ αυτόν τον εφιάλτη, το πρώτο πράγμα που θα κάνω θα είναι ν’ ανέβω και να τραγουδήσω στο πιο ψηλότερο βουνό και αυτό σας συνιστώ να κάνετε κι εσείς από τώρα κιόλας, μέσα στο σπίτι σας. Πολλοί θα πουν «πάει, αυτός λάλησε» και θα ‘χουν δίκιο. Δίκιο κι αυτοί, δίκιο κι εμείς, δίκιο κι οι άλλοι. Το θέμα είναι, πάνω στη μία πιεστική κατάσταση να μη ρίξουμε πανωσήκωμα και μια ακόμα πιεστικότερη, μπαζώνοντας το άγχος μας με άσκοπη δραστηριότητα, στην οποία μάλιστα ορισμένοι δεν ρέπουμε καθόλου, εκ φύσεως. Πώς να το πω για να το κάνω χειρότερο; Θα μαγειρέψω όσο για να τραφώ, θα απολυμάνω όσο μου λέει ο γιατρός και τα ρέστα καραμέλες, δηλαδή όλα δικά μου!