Ταξίδι στο δωμάτιό μου

Περισσότερο και από τον ίδιο τον εγκλεισμό, στρεσογόνο επίδραση έχει η απροσδιόριστη διάρκειά του. Αυτό μπορούν να σας το διαβεβαιώσουν διαχρονικά όλοι οι έγκλειστοι, από τον καιρό ακόμη που το στρες ήταν λέξη άγνωστη (όχι όμως και το βίωμά του). Τυπική είναι η περίπτωση του Μαρκήσιου ντε Σαντ (1740-1814) που πέρασε σχεδόν το εν τρίτον της ζωής του έγκλειστος, πρώτα στο φρούριο της Βενσέν, έπειτα στη φυλακή της Βαστίλλης και κατόπιν στο άσυλο του Σαραντόν. Ο βρετανός βιογράφος Ντόναλντ Τόμας στη «Θεϊκή ζωή του Μαρκήσιου ντε Σαντ» (εκδόσεις Γκοβόστη, 1995) ισχυρίζεται ότι η μόνιμη πηγή του άγχους του, καθώς και το λίπασμα για τα μακάβρια σεξουαλικά του οράματα, ήταν η συνήθης τακτική του Λουδοβίκου 16ου – όπως και όλης της δυναστείας των Βουρβόνων – να μην προσδιορίζει μια συγκεκριμένη ποινή φυλάκισης, αλλά να σε μαντρώνει πίσω από τα σίδερα «μέχρι νεωτέρας». Εάν πάλι έχουμε την αίσθηση ότι η χρονική απροσδιοριστία του εγκλεισμού αφορά άλλους αιώνες και άλλα καθεστώτα, δεν έχουμε παρά να ρίξουμε μια ματιά και στην ανατριχιαστική έρευνα του δημοσιογράφου Στέφεν Γκρέι «Αεροπλάνο Φάντασμα: Η αληθινή ιστορία των μυστικών επιχειρήσεων της CIA» (εκδόσεις Ποντίκι, 2008). Εκεί θα δούμε πώς, μετά την 11η Σεπτέμβρη, συνηθισμένοι καθημερινοί άνθρωποι, παντελώς αθώοι του αίματος, απήχθησαν στο φως της ημέρας, μεταφέρθηκαν σε σκοτεινά κελιά της Μέσης Ανατολής και βρέθηκαν αντιμέτωποι με τον πλέον αταβιστικό τους φόβο: το μαρτύριο που δεν ξέρεις πότε θα τελειώσει.