Στα τέλη Φεβρουαρίου η Αγκυρα θεωρούσε ότι ελέγχει απόλυτα το παιχνίδι σε όλα τα μέτωπα. Οι Βρυξέλλες, ακόμη περισσότερο το Βερολίνο, απέφευγαν να ανοίξουν ένα ρήγμα που θα μπορούσε να οδηγήσει σε «ναυάγιο» τη συμφωνία για το Προσφυγικό. Η Κοινή Δήλωση ΕΕ – Τουρκίας ήταν το μόνο οχυρό που διέθετε η Ευρώπη από το 2016 και δεν έπρεπε να γίνουν κινήσεις που θα δυσαρεστούσαν τον Ερντογάν. Για το τουρκολιβυκό μνημόνιο, το ΝΑΤΟ κώφευε επιδεικτικά και η Γερμανία δεν θεωρούσε την Ελλάδα ως άμεσα ενδιαφερόμενη για τις εξελίξεις στην Τζαμαχιρία. Μόνο το αεροπλανοφόρο που έστειλε ο Μακρόν στην Ανατολική Μεσόγειο αποτελούσε μια ενοχλητική αλογόμυγα για τον τουρκικό σχεδιασμό. Στον Βορρά της Συρίας, ο Ερντογάν αισθανόταν ακόμη τροπαιούχος, αφού ακόμη και ο Πούτιν είχε αποφασίσει να ανεχθεί την εισβολή. Την ώρα δε που η Ιταλία και η Κεντρική Ευρώπη άρχισαν τρομαγμένες να μετράνε νεκρούς και να μπαίνουν σταδιακά σε μια γενική καραντίνα για τον κορωνοϊό, η Τουρκία έλεγε ότι δεν έχει καταγράψει ούτε ένα κρούσμα.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή