Μετά την πρώτη βιογραφία του Μαρξ το 1905, του μαρξιστή Φραντς Μέρινγκ, έχουν γραφεί πάρα πολλές κακές, αρκετές μέτριες και μερικές πολύ καλές. Αλλες επικεντρώνονται στη ζωή του, άλλες τη διασχίζουν για να εστιάσουν στις ιδέες του, άλλες συνδυάζουν και τα δυο. Εκείνη του βρετανού καθηγητή Ιστορίας των Ιδεών καινοτομεί. Δεν είναι μόνο ο αριστοτεχνικός τρόπος με τον οποίο ο συγγραφέας ισορροπεί τις στιγμές του βίου με τη θεωρία του Μαρξ ούτε η βαθύτατη γνώση του έργου του που εντυπωσιάζει. Είναι και η πολυμάθειά του όσον αφορά το έργο όλων όσοι επηρέασαν τον Μαρξ και «έπεσαν θύματα» της πένας του, αυτοί στους οποίους άσκησε δριμύτατη, πολλές φορές και εξουθενωτική, κριτική όπως οι Στίρνερ, Προυντόν, Μπακούνιν, Λασάλ.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή