Λαλιά και ήθος ελληνικά

Ξεκινάω ακόμη μια φορά με μια έντονη διαμαρτυρία. Σε καμιά χώρα του κόσμου που έχει και τιμά την τέχνη και ιδιαίτερα το θέατρο δεν απαξιώνεται, δεν απορρίπτεται και δεν καλύπτεται ηθελημένα με το νεκροσέντονο της λήθης το θέατρο, η δραματουργία του παρελθόντος, όταν είναι γεγονός πως δεν έχει αξιωθεί από τον χρόνο, την κριτική και τη μνήμη της κοινότητας. Οταν μάλιστα έχει αποδειχθεί από την πράξη πως η περασμένη δραματουργία όταν παίχτηκε έκανε συχνά δεύτερη και τρίτη καριέρα. Πόσες φορές – παρ’ όλο που είχε αξιοποιηθεί και στο σινεμά – δεν επαναλήφθηκαν έργα του Ψαθά, του Τσιφόρου, του Ρούσσου, των Γιαλαμά – Πρετεντέρη με επιτυχίες από νεότερους ηθοποιούς κυρίως της κωμωδίας. Και αναφέρομαι στην κωμωδία διότι είναι το είδος που εύκολα παλιώνει, όταν κυρίως αναφέρεται, σατιρίζει και ξεμπροστιάζει τα σύγχρονα ήθη, τις πολιτικές ιδέες τις τρέχουσες, ακόμη και το νομικό πλαίσιο με τις παραβάσεις της εποχής.