Η χώρα μας δεν είχε την τύχη που της έπρεπε. Είναι η μοναδική στην Ευρώπη που βγήκε από μια κρίση για να βρεθεί σχεδόν αμέσως αντιμέτωπη με μια άλλη. Η περιλάλητη κανονικότητα, στην οποία θα επέστρεφε η ελληνική κοινωνία, αναβάλλεται επ’ αόριστον ή πάντως για ένα διάστημα ικανό να επιφέρει ένα νέο πλήγμα στην οικονομία και την αγορά εργασίας. Η χώρα, με λίγα λόγια, πέρασε από τη μία κρίση στην άλλη χωρίς σχεδόν να πάρει ανάσα.

Αυτή όμως δεν είναι η ώρα της μοιρολατρίας. Η αντιμετώπιση μιας κρίσης απαιτεί δράση και όχι παθητικότητα ή μεμψιμοιρία. Δεν πρέπει να ξεχνάει κανείς εξάλλου πως αυτή η πραγματικότητα θα μπορούσε να είναι πιο οδυνηρή. Τα πράγματα θα ήταν χωρίς αμφιβολία ακόμη πιο δύσκολα εάν η υγειονομική κρίση είχε χτυπήσει τη χώρα μεσούσης της οικονομικής κρίσης. Ο,τι δοκιμάστηκε τότε, από την κοινωνική συνοχή έως την ίδια την επιβίωση, θα είχε δοκιμαστεί σε πολλαπλάσιο βαθμό.

Σε αυτή τη φάση λοιπόν προέχει η προστασία της δημόσιας υγείας. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως η οικονομία μπορεί να αφεθεί στην τύχη της. Αντίθετα, θα πρέπει να γίνει ό,τι απαιτείται για να περιοριστεί η όποια βλάβη στον ελάχιστο βαθμό. Κι αυτό φυσικά δεν είναι κάτι που αφορά μόνο την ελληνική κυβέρνηση, αλλά την ευρωπαϊκή ηγεσία στο σύνολό της. Αν αυτή θα είναι μια κρίση διαφορετική από τις προηγούμενες, θα είναι επειδή δεν θα επαναληφθούν τα λάθη του παρελθόντος.