Ζούµε σε µια φούσκα, µια φούσκα πλαστής άνεσης και άρνησης. Στα εύπορα κράτη, είχαµε αρχίσει να πιστεύουµε ότι υπερβήκαµε τον υλικό κόσµο. Ο πλούτος που έχουµε συσσωρεύσει – συχνά εις βάρος άλλων – µας εµπόδιζε να δούµε την πραγµατικότητα. Ζώντας πίσω από οθόνες, µέσα σε κάψουλες – τα σπίτια µας, τα αυτοκίνητα, τα γραφεία και τα εµπορικά κέντρα – πείσαµε τον εαυτό µας ότι φθάσαµε στο σηµείο που αναζητούν όλοι οι πολιτισµοί: µόνωσης από όλους τους φυσικούς κινδύνους. Τώρα που η φούσκα έσκασε, βρεθήκαµε γυµνοί και εξοργισµένοι, µια και η βιολογία που φαινόταν να έχει εξαφανισθεί εισέβαλλε ορµητικά στη ζωή µας. Ο πειρασµός, όταν η πανδηµία περάσει, θα είναι να βρούµε µια άλλη φούσκα. Δεν µπορούµε όµως να υποκύψουµε σε αυτό. Από εδώ και στο εξής, θα πρέπει να αντιµετωπίζουµε διαρκώς τις οδυνηρές αλήθειες που αρνούµαστε να δούµε τόσο καιρό.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή