Ηταν η ώρα του δείπνου. Οκτώ το βράδυ. Ενας υπάλληλος έφερε τον δίσκο στο διαμέρισμα του Δον Ραφαέλ, τον άφησε πάνω στο τραπέζι. Ο 89χρονος πρόσεξε πως ο νεαρός, με τον οποίο είχε πια αναπτύξει μια προσωπική σχέση, έμοιαζε σαν να είχε κλάψει. «Είδες καθόλου πεθαμένους;», τον ρώτησε. «Εξι, Δον Ραφαέλ», του απάντησε εκείνος, έπειτα από κάποιο δισταγμό. «Τι ‘ναι αυτά που λες;». «Η Ορτενσία, η Κοντσίτα, ο Λεοπόλδο…». Ο Δον Ραφαέλ τούς γνώριζε όλους. Κάποιους μάλιστα, όπως την Ορτενσία, τους συμπαθούσε ιδιαιτέρως. Εκείνη μόνο τη στιγμή συνειδητοποίησε ποια ήταν η πραγματικότητα έξω από τον χώρο όπου ζούσε απομονωμένος εδώ και 11 ημέρες, στον οίκο ευγηρίας Loreto της Μαδρίτης -ποιος είναι πλέον άραγε ο ορθότερος όρος, «οίκος ευγηρίας», «μονάδα φροντίδας ηλικιωμένων», «κατοικίες υποστηριζόμενης διαβίωσης για ηλικιωμένους»; Οπως και να ‘χει. Πέρα από τους αλυσιδωτούς θανάτους, πολλοί από τους εργαζομένους βρίσκονταν σε αναρρωτική άδεια. Η αίθουσα πλυντηρίων είχε να λειτουργήσει ημέρες και κανείς δεν πήγαινε να καθαρίσει τα δωμάτια των ενοίκων που εμφάνιζαν συμπτώματα του κορωνοϊού.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή