Η σιωπηλή σφαγή της Ισπανίας

Ηταν η ώρα του δείπνου. Οκτώ το βράδυ. Ενας υπάλληλος έφερε τον δίσκο στο διαμέρισμα του Δον Ραφαέλ, τον άφησε πάνω στο τραπέζι. Ο 89χρονος πρόσεξε πως ο νεαρός, με τον οποίο είχε πια αναπτύξει μια προσωπική σχέση, έμοιαζε σαν να είχε κλάψει. «Είδες καθόλου πεθαμένους;», τον ρώτησε. «Εξι, Δον Ραφαέλ», του απάντησε εκείνος, έπειτα από κάποιο δισταγμό. «Τι ‘ναι αυτά που λες;». «Η Ορτενσία, η Κοντσίτα, ο Λεοπόλδο…». Ο Δον Ραφαέλ τούς γνώριζε όλους. Κάποιους μάλιστα, όπως την Ορτενσία, τους συμπαθούσε ιδιαιτέρως. Εκείνη μόνο τη στιγμή συνειδητοποίησε ποια ήταν η πραγματικότητα έξω από τον χώρο όπου ζούσε απομονωμένος εδώ και 11 ημέρες, στον οίκο ευγηρίας Loreto της Μαδρίτης -ποιος είναι πλέον άραγε ο ορθότερος όρος, «οίκος ευγηρίας», «μονάδα φροντίδας ηλικιωμένων», «κατοικίες υποστηριζόμενης διαβίωσης για ηλικιωμένους»; Οπως και να ‘χει. Πέρα από τους αλυσιδωτούς θανάτους, πολλοί από τους εργαζομένους βρίσκονταν σε αναρρωτική άδεια. Η αίθουσα πλυντηρίων είχε να λειτουργήσει ημέρες και κανείς δεν πήγαινε να καθαρίσει τα δωμάτια των ενοίκων που εμφάνιζαν συμπτώματα του κορωνοϊού.