«Είναι κλισέ ότι το παιδικό βιβλίο απευθύνεται μόνο σε παιδιά»

Δεν υπάρχει ίσως άλλος συγγραφέας παιδικής λογοτεχνίας με τα βιβλία του οποίου… χάνεσαι. Κι αυτό μπορεί να έχει κυριολεκτική διάσταση: όταν πριν από δύο χρόνια συνόδεψα τον μικρό μου ανιψιό στο θεματικό πάρκο «Οι μυστικοί κόσμοι του Ευγένιου Τριβιζά» στο Μαρούσι, φαινόταν εκείνος ο «ξεναγός» κι εγώ χαμένη σ’ ένα παράλληλο σύμπαν ασθμαίνουσα μην τυχόν και τον χάσω κάπου μεταξύ του Νησιού των Πυροτεχνημάτων και του εργαστηρίου της Φρουτοπίας. Ο Τριβιζάς είναι η παιδική ηλικία στην οποία θέλουμε να επιστρέφουμε ακόμη και αν δεν την έχουμε ζήσει. Εκείνη που αφήνει διάπλατα ανοιχτές τις πόρτες τής αχαλίνωτης φαντασίας για να μας κατακλύσουν τα λογοπαίγνια, το ανέφικτο, ο γαργαλιός (το µηχάνηµα που σε γαργαλάει όταν είσαι λυπηµένος), ο αναδροµικός καθρέφτης (που σε δείχνει όπως ήσουνα πριν από δέκα χρόνια), η Πολιτεία µε Ολα τα Χρώµατα εκτός από το Ροζ. Επικοινωνήσαμε μαζί του στο Πανεπιστήμιο του Ρέντινγκ, όπου είναι ομότιμος καθηγητής (δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι διδάσκει Εγκληματολογία και Συγκριτικό Ποινικό Δίκαιο), ήδη τα Χριστούγεννα, για τη σειρά παραμυθιών που εξέδωσαν έξι (!) διαφορετικοί ελληνικοί οίκοι – ανάμεσά τους, «Το κουδούνι του τρόμου» και «Η παπίτσα και το βατραχάκι». Ανανεώσαμε το ραντεβού μας και μας πρόλαβε ο κορωνοϊός. Μένουμε στο σπίτι και σίγουρα πολλοί από εμάς ανατρέχουμε στις περιπέτειές του.