Ηταν εκείνα τα υπέρλαμπρα καλοκαίρια στην ακμή της δεκαετίας του 1980 και της νιότης μας. Νυχτερινές βόλτες με τσίτα τα γκάζια και το κασετόφωνο του αυτοκινήτου στο διαπασών. Η πανδαισία των κρουστών και της «μπότας» στην εισαγωγή και μετά, η φωνή του Χάρη και του Πάνου Κατσιμίχα. «Ζούμε τις μικρές μας ιστορίες στο κέντρο και τις συνοικίες, όνειρα μεθυσμένα, σχέδια ματαιωμένα, τηλέφωνα απεγνωσμένα […] έτσι κι αλλιώς όλα είναι προσωπικές οπτασίες». Είναι από τα τραγούδια που ακούω συχνά τις τελευταίες μέρες, με εντελώς διαφορετική διάθεση βεβαίως. Μοιάζει σαν παιχνίδι να ανακαλύπτεις στους στίχους παλιών τραγουδιών συνθήκες της παρούσης κατάστασης. Πραγματικά, μέσα στη ματαιωμένη μας καθημερινότητα και ανάμεσα σε τηλέφωνα κακοκρυμένης απόγνωσης, οι μικρές μας ιστορίες συνεχίζουν, συντηρούνται και, κατά κάποιον τρόπο, μας συντηρούν. Να έχουν αλλάξει όλα και όμως, στον πυρήνα τους, όλα να είναι ίδια.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή