Ματιές μέσα από τις μεγάλες τζαμαρίες

Ενα ακόμα Σαββατοκύριακο, αυτό που μας πέρασε, γεμάτο μελαγχολία. Πόσο αλήθεια – έστω και αν πρέπει να τηρήσουμε οδηγίες και κανόνες – μπορεί να αντέξει ένας άνθρωπος μέσα στο σπίτι; Υπακούμε όσοι είμαστε νοήμονες άνθρωποι στην προτροπή (που αναγκαστικά έγινε διαταγή) «Μένουμε σπίτι». Οι ημέρες και κυρίως οι νύχτες αρχίζουν όμως να γίνονται πολλές. Κοιτάζεις από το παράθυρο στους δρόμους. Είναι σχεδόν άδειοι. Υπάρχουν αυτοί οι οποίοι κυκλοφορούν στην πλατεία, προσπαθώντας παρά το ψιλόβροχο να αθληθούν. Κάποιοι άλλοι βγάζουν για μια βόλτα τα κατοικίδιά τους. Παρακολουθώντας όσα συμβαίνουν από την τζαμαρία του σπιτιού μου που μοιάζει να «αιωρείται» πάνω στην τεράστια πλατεία, σκέφτομαι ότι ακόμα και τα σκυλάκια έχουν σταματήσει τους… καβγάδες μεταξύ τους. Τα δυνατά γαυγίσματα, οι ατελείωτοι σκυλοκαβγάδες μεταξύ των μεγαλόσωμων τετράποδων, κυρίως όμως των λυκόσκυλων ή Ντόμπερμαν, τα οποία προσπαθούσαν να «αρπάξουν» τα τρισχαριτωμένα Γιορκσάιρ ή Τσιουάουα, ήταν τόσο πολλοί που δεν έδινες σημασία. Τώρα και αυτά τα τετράποδα έχουν ξαφνικά σιωπήσει. Κάνουν βόλτα με τους ιδιοκτήτες τους, πλησιάζουν μερικές φορές το ένα το άλλο, δεν υπάρχει όμως η… γνωστή πολεμική ατμόσφαιρα.