Ενα πρόβλημα που συχνά αντιμετωπίζει κανείς στον δημόσιο λόγο στη χώρα μας, είναι ότι οι πιο ακραίες κι επιθετικές φωνές ορίζουν, πολύ αποτελεσματικά κιόλας, την ατζέντα και το ύφος του διαλόγου. Θα έλεγε κανείς, ρομαντικά σκεπτόμενος, ότι αυτές οι μέρες, αυτή η πρωτοφανής εμπειρία που ζούμε, ακόμη κι ο εγκλεισμός με όλη την περίσκεψη που μπορεί να προκαλέσει, θα μας έκαναν σοφότερους. Αλλά, φυσικά, δεν λειτουργεί έτσι. Το βλέπουμε στο πώς συζητάμε τα θέματα που μας έχουν προκύψει από την πανδημία. Το ένα είναι το θέμα των μέτρων ασφαλείας και πρόληψης. Επειδή κάποιοι έχουν αντιληφθεί τα μέτρα περιορισμού και κοινωνικής απομόνωσης ως μια πολιτική που επιβάλλεται με συγκεκριμένο αρνητικό τρόπο από την κυβέρνηση, η απάντηση από την άλλη μεριά πρέπει, για κάποιο λόγο, να είναι ότι είναι όλα ορθώς καμωμένα και επαρκή. Ενώ το θέμα είναι ότι ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας, τις συστάσεις του οποίου παρακολουθούμε γιατί, ε, όπως και να το κάνουμε, κάτι ξέρουν οι ειδικοί, τα θεωρεί απολύτως απαραίτητα αλλά όχι επαρκή, εντάσσοντάς τα σε μια συνολική στρατηγική που περιλαμβάνει την επέκταση, εκπαίδευση και ενεργοποίηση του ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού του συστήματος υγείας σε όλες τις βαθμίδες του, σε κάθε χώρα, περισσότερα τεστ ώστε να εντοπίζονται πιο πολλά κρούσματα στην κοινότητα και περισσότερες εγκαταστάσεις ώστε αυτά να απομονώνονται και να περιορίζονται και να μη διασπείρεται ο ιός από αυτά – περίπου αυτό που συνέβη και στην Κίνα δηλαδή, όπου δεν απομονώθηκαν μόνο τα πολύ σοβαρά κρούσματα.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή