To σπιρτόκουτο

Είναι μία από αυτές τις ειρωνικές συμπτώσεις που πιστοποιούν ότι κάποιος εκεί ψηλά, εάν υπάρχει, τρελαίνεται με τις φάρσες τύπου Φερεντίνου. Η πιο πρόσφατη ταινία του Γιάννη Οικονομίδη, η «Μπαλάντα της Τρύπιας Καρδιάς», μια μαύρη κωμωδία πιστή στο ανατρεπτικό ύφος των αδελφών Κοέν, προβαλλόταν στις κινηματογραφικές αίθουσες όταν οι τελευταίες κατέβασαν ρολά λόγω του κορωνοϊού. Για την ακρίβεια, προβαλλόταν σε μία και μόνον «αίθουσα ταινιών τέχνης» – όπως τις λέγαμε παλιά -, το ιστορικό «Αστυ» επί της οδού Κοραή, στο κέντρο της Αθήνας. Γινόταν το πατείς με – πατώ σε, σύμφωνα με αξιόπιστες πληροφορίες, κι επειδή τυχαίνει να ανήκω στις ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού, παρά την «περιέργεια που σκότωσε τη γάτα», είπα να μην το διακινδυνεύσω και να περιμένω να ξεφουσκώσει το κύμα. Καθώς μπήκαμε όμως στη δεύτερη βδομάδα προβολής και το κύμα δεν έδειχνε να ξεφουσκώνει, πήρα τα ρίσκα μου – όπως θα έλεγε και ο Μπαλάφας – και προγραμμάτισα να πάω να την δω την επομένη. Αυτή η «επομένη» δεν ξημέρωσε ποτέ. Οι κινηματογράφοι έβαλαν λουκέτο κι εγώ έμεινα με την απορία.