Ο θάνατος του Μανώλη Γλέζου τροφοδότησε ένα πάνδημο κύμα σεβαστικής αποδοχής στο πρόσωπό του και στο παράδειγμα της ζωής του – στην αφοσίωσή του στις ιδέες του (με τις απαραίτητες προσαρμογές στο πέρασμα του χρόνου), στη γενναιότητά του, στον πατριωτισμό του, στην αυταπάρνησή του, στη μαχητικότητά του. Η μεγάλη τύχη του να ζήσει πολλά χρόνια και να είναι ενεργός και στην πρώτη γραμμή των κοινωνικών αγώνων τον περιέβαλε με τον σεβασμό που αποδιδόταν στον σοφό Νέστορα. Και η μορφή του ως ηλικιωμένου μυστακοφόρου, ενός λεβεντόγερου που ατενώς κοιτάζει μπροστά, οδηγεί – με τον τρόπο που περιγράφει ο Ρολάν Μπαρτ την εικόνα να εγκλωβίζει στην ερμηνεία της – σε ταυτίσεις: ο νεκρός που τον τιμά η πολιτεία είναι ταυτόχρονα και ένα πολύ οικείο μας πρόσωπο, ένας λατρεμένος παππούς, αυστηρός και τρυφερός.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή