Επικίνδυνες βόλτες

Σε κανένα δεν αρέσει που είναι κλεισμένος δεκαοκτώ ημέρες τώρα στο σπίτι του. Δεν του αρέσει για χίλιους λόγους ή και παραπάνω. Και μπορεί η κυβέρνηση να του απονέμει εύσημα που είναι τόσο καλός, καταδεκτικός, υπάκουος και αλληλέγγυος στην κοινή προσπάθεια όλων, αλλά μέσα του εξανίσταται. Γίνεται Τούρκος, με την ευρεία έννοια του όρου. Γίνεται Τούρκος κάθε φορά που βλέπει διάφορους εξυπνάκηδες να εκμεταλλεύονται την ανικανότητα του κράτους να ελέγξει όλους αυτούς που βάζουν σε κίνδυνο τη γενικότερη προσπάθεια ανάσχεσης της εξάπλωσης του ιού, μόνο και μόνο γιατί γουστάρουν μια βόλτα στην παραλία ή στο πάρκο της περιοχής τους. Που γράφουν τις εκκλήσεις αρμοδίων και Αρχών στα παλαιότερα των υποδημάτων τους ή για να το πω και πιο απλά, σε γλώσσα slang, «εκεί όπου δεν πιάνει μελάνι»! Σου λέει, κύριε, εγώ που είμαι κλεισμένος στο σπίτι τόσες ημέρες είμαι κορόιδο έναντι του άλλου που κόβει ανενόχλητος βόλτες και δεν νιώθει καθόλου την κλεισούρα; Κάνε, κράτος, αυτό που πρέπει. Πιάσ’ τον, ρίξ’ του το πρόστιμο που πρέπει, να το νιώσει μια και καλή. Επίσης, και ευκαιρίας δοθείσης, γιατί μόνο 150 ευρώ πρόστιμο την κάθε φορά, και όχι κλιμάκωση του προστίμου; Σε έπιασα μία φορά; 150. Δεύτερη 300, τρίτη 900 και τέταρτη 1.800. Να δω, ξαναβγαίνεις στον δρόμο; Οχι, δεν ξαναβγαίνεις. Μέσα θα μείνεις, ακόμη και όταν – με το καλό – κλείσουμε τους λογαριασμούς μας με την πανδημία και αρθούν τα μέτρα…