Σε γνωρίζω από την κόψη

Δεν λέω για όλους. Λέω για λίγους και τυχερούς. Αυτούς που τους έλαχε να ζουν με αίσθημα επικείμενου κακού ακόμα και μέσα σε γιοτ με πισίνα, κοκτέιλ και ροζ καλαμάκι. Οπου και να τους απιθώσεις, εκείνοι κάθονται πάνω στο αγνώστου προελεύσεως άγχος τους, παλεύουν μ’ αυτό ακόμα κι όταν όλα γύρω τριγύρω πηγαίνουν από το καλό στο καλύτερο. Είναι ξένοι κι απόξενοι ακόμα και με την ίδια τους τη χαρά. Ερχεται, τους χαϊδεύει για λίγο, και μετά από το πρώτο ευφρόσυνο ξάφνιασμα θέλουν να χαθούν από προσώπου γης και να βάλουν τα κλάματα. Δεν περιγράφω άλλο γιατί είναι σίγουρο ότι θα κάνω λάθη, περισσότερα απ’ όσα έχω ήδη κάνει. Το θέμα είναι ότι, δεδομένης της καταστάσεως, υπάρχει μια εύλογη ανησυχία γι’ αυτούς τους ανθρώπους. Θα τα καταφέρουν άραγε; Θα αντέξουν; Θα ανταποκριθούν στα καθήκοντα που επιβάλλει η νέα οδύνη ή θα αφεθούν και θα παραδοθούν σ’ αυτό με το οποίο μάχονται διαρκώς; Οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι αγέλη για να τους αποδώσεις γενικά χαρακτηριστικά και να καταλήξεις σε γενικού χαρακτήρα υγειονομικά συμπεράσματα. Αλλωστε και ποιος δεν έγινε στις μέρες μας φοβικός, εκεί που τον είχαμε για παντοδύναμο; Απ’ αυτής της απόψεως, ναι, γίναμε όλοι το ίδιο. Μερικοί όμως είναι πιο εξοικειωμένοι από τους άλλους με την απειλή. Τη γνωρίζουν αν όχι από την όψη, από την κόψη πάντως οπωσδήποτε. Τη συναναστρέφονται, ντιλάρουν μαζί της κάθε λεπτό, κερδίζουν και χάνουν σχεδόν με σταθερή περιοδικότητα. Από μια άποψη μπορούν και προλέγουν το μέλλον τους ανά πάσα στιγμή. Προσωπικά δεν τους φοβάμαι. Ακόμα κι αν πέσουν, θα σηκωθούν. Είναι άλλωστε η καθημερινή τους αεροβική άσκηση αυτό το πάνω – κάτω, ξέρουν την τεχνική, μα πάνω απ’ όλα ξέρουν καλά πώς να μην αιφνιδιάζονται.