Ξαναφτιάχνοντας οικειότητα

Ενα από τα μεγαλύτερα θύματα αυτής της πανδημίας είναι η οικειότητα. Πράγμα λογικό εάν αναλογιστούμε ότι η βασική γραμμή άμυνας είναι η αποφυγή της κοινωνικής συναναστροφής και η υποχρεωτική τήρηση φυσικών αποστάσεων από άλλους ανθρώπους. Οι χώροι όπου άνθρωποι θα μπορούσαν να βρεθούν κοντά με άλλους ανθρώπους έχουν κλείσει και ακόμη και στους σχετικά άδειους δρόμους παρατηρείς τους ανθρώπους να αποφεύγουν ακόμη και να διασταυρωθούν σε κοντινή απόσταση με άλλους ανθρώπους. Προσθέστε σε αυτό και μια άλλη διάσταση: ο εχθρός είναι μεν αόρατος, εφόσον είναι μικροσκοπικός, αλλά αυτός που τον φέρει και μπορεί να τον διασπείρει είναι ορατός: ένας άλλος άνθρωπος. Ακόμη και εντός νοικοκυριών, των τελευταίων οχυρών της οικειότητας, η παραμικρή υπόνοια κάποιου συμπτώματος επιβάλλει την αυτο-απομόνωση. Σε συνδυασμό με την πρωτόγνωρη έκταση των σχετικών πρακτικών, εντείνεται η διάχυτη αίσθηση κοινωνιών που σταδιακά «αυξάνουν τις αποστάσεις», όπως ακριβώς μεγαλώνουν σταδιακά οι αποστάσεις ανάμεσα στους αναμένοντας σε κάποια ουρά.