«Είμαι αισιόδοξος γιατί βρισκόμαστε στην καταστροφή. Και μετά την καταστροφή θα υιοθετήσουμε αναγκαστικά νέους τρόπους να σκεφτόμαστε την ύπαρξή μας». Μια τέτοια διατύπωση θα ακουγόταν ενδεχομένως θεωρητική, ενδεχομένως και αφελής, αν δεν προερχόταν από έναν άνθρωπο που σε ηλικία επτά ετών είδε να οδηγούν τους γονείς του στο Αουσβιτς. Που σώθηκε χάρις στη δασκάλα του. Που όταν τελείωσε ο πόλεμος σκέφτηκε: «Και τώρα, ας επανεφεύρουμε τη ζωή». Και που μερικές δεκαετίες αργότερα θα έφτανε να διδάσκει τη συνταγή της ευτυχίας.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή