Λαπάδες και σουλατσαδόροι

Παρακολουθώ τον θρήνο και εν μέρει τον συμμερίζομαι. Δεν είναι λίγο να μην μπορείς να πάρεις τον αέρα σου μαζί με κάμποσες εκατοντάδες κυνηγούς της καπριτσιόζας βιταμίνης D. Εν τοιαύτη περιπτώσει, τι να πουν κι οι Σουηδοί που βλέπουν το ήλιο μόνον στα κόμικς. Κανονικά θα έπρεπε να έχουν καμπουριάσει και να έχουν γίνει στούμποι ως λαός, παραμένουν εν τούτοις μια χαρά ντερέκια. Τώρα όμως δεν είμαστε «κανονικά» για να βγάλουμε τη φόρμα μας βόλτα στην παραλία. Απορώ μάλιστα με τους Θεσσαλονικείς που μέχρι πρότινος ωρύονταν για μετρό ενώ τώρα κάνουν όλη την πόλη με το πόδι. Απορώ και με κάτι νοτιότερους που ο καθένας τους έχει ανακαλύψει κι από μια μυστική κορφούλα, δέκα λεπτά από την Ομόνοια, να κάνει την άσκησή του πριβέ, αυτός, το κινητό του και το κατσάβραχο. Είναι σίγουρο ότι κάποιος μας δουλεύει, αν δεν αλληλοδουλευόμαστε μεταξύ μας, πράγμα που θεωρώ πιθανότερο. Α, ναι! Είναι και η περήφημη «νέα αυστηρότητα» που έχει αρχίσει να μας τη σπάει. Τον μόνον ζυγό που ο τράχηλος ενός τέτοιου ανθρώπου ευχαρίστως φέρει, είναι η πετσέτα γυμναστηρίου τυλιγμένη ρολό, αχαχούχα. Εχω κι εγώ επωφεληθεί από την αγχολυτική δράση της ενδορφίνης αλλά και από την τοξικότητά της επίσης. Αν μπεις με τα μπούνια στη δούλεψή της θα σωθείς και θα χαθείς, με τις ίδιες ακριβώς πιθανότητες.