Ολα τα προηγούμενα χρόνια, ο ψηφιακός μετασχηματισμός τoυ ελληνικού κράτους ήταν μια θεωρία που βρισκόταν σχεδόν αποκλειστικά σε κείμενα ειδικών και δημοσιογραφικά άρθρα. Ολοι συμφωνούσαν ότι η ψηφιακή μετάβαση ήταν αναγκαία, ότι το κράτος πρέπει να εκσυγχρονιστεί, ότι η Ελλάδα οφείλει να ενταχθεί στη διεθνή κανονικότητα των ηλεκτρονικών μεθόδων και των ψηφιοποιημένων δημοσίων υπηρεσιών. Η πραγματικότητα όμως ήταν διαφορετική. Οσες προσπάθειες έγιναν ήταν ελάσσονες, αποσπασματικές και με πενιχρά αποτελέσματα. Τα γραφειοκρατικά εμπόδια που αντιμετώπιζαν οι πολίτες και οι επιχειρήσεις στις συνδιαλλαγές τους με το κράτος ήταν τεράστια, οι ουρές και οι διαδικασίες δαιδαλώδεις, ενώ η πολυπόθητη ψηφιακή μεταρρύθμιση ελάχιστα αποτυπώθηκε ως στοχοθετημένη πολιτική βούληση.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή