Ο νέος ηγέτης των Εργατικών πρέπει τώρα να πείσει το έθνος

Μιλώντας για τον Κιρ Στάρμερ, ένας βουλευτής των Εργατικών ρώτησε πρόσφατα έναν συνάδελφό του: «Είναι ένας νέος Εντ Μίλιμπαντ;». Το ερώτημα έγινε ακόμα πιο ενδιαφέρον από το γεγονός ότι ο άνθρωπος που το έθεσε ήταν ο ίδιος ο Εντ Μίλιμπαντ, ο πρώην ηγέτης ο οποίος ευθύνεται για μία από τις τέσσερις εκλογικές ήττες που έχει υποστεί το βρετανικό Εργατικό Κόμμα την τελευταία δεκαετία. Μίλιμπαντ ο Β’, ένας κρυφο-μπλερικός, μια νέα βερσιόν του Χάουαρντ Ουίλσον: ήδη έχουν προσπαθήσει να κολλήσουν στον Στάρμερ πολλές ετικέτες. Ο ίδιος ενοχλήθηκε, διαμαρτυρόμενος ότι «δεν χρειάζομαι το όνομα κάποιου άλλου σαν τατουάζ στο κεφάλι μου». Προσκάλεσε όμως αυτές τις απόπειρες προσδιορισμού του καθώς πέρασε τους πολλούς μήνες της εκστρατείας για την ηγεσία του κόμματος αποφεύγοντας εσκεμμένα μια ακριβή ιδεολογική ταυτότητα. Η στρατηγική αυτή ήταν βασισμένη στον υπολογισμό ότι κρατώντας ασαφή τα πιστεύω του και αποφεύγοντας την οποιαδήποτε θέση θα μπορούσε να διχάσει την κομματική κοινή γνώμη και θα μεγιστοποιούσε τη στήριξη προς το άτομό του. Αυτό ικανοποίησε πράγματι τους ακτιβιστές που ήθελαν αποστάσεις από τον βαθύ διχασμό της περιόδου του Τζέρεμι Κόρμπιν. Το μειονέκτημα αυτής της στρατηγικής, ωστόσο, είναι ότι αφήνει πολλά περιθώρια για απογοήτευση.